=Avuntu=

Yazmak artık içimde bir zorunluluk haline geldi.En sevdiğim zorunluluklardan :)
Sizce mutluluğun peşinden koşmak mı yoksa onu takmamak mı iyidir?Hangisini seçerdiniz?Sizi bilmem ama bana sorarsanız hiç biri.Bugüne kadar hep mutluluğun peşinden koştum.Bazen onu bekledim.Günlerce,saatlerce.Gelirdi,ama çok kısa kalırdı bende.Hiç bi zaman tam olarak vermezdi kendini.Gelirken yanında zamanın akış sancısınıda getirirdi.Giderkense o sancıyı derin kutsal bir acıya dönüştürüp bırakırdı ruhuma.Sende kalmalı derdi.''Neden'' diye sorardım.Cevabı hep aynıydı:
-Küçüksün çocuk...Büyümen gerek!
Günlerce,haftalarca hatta bazen aylarca içimde bırakırdı.Onu almazdı.Hamile bir kadın gibi taşırdım içimden alana kadar.Buna rağmen büyük bir sevinçle karşılardım gelişlerini..İnadına gel gerdim ona.Kollarımı açardım.Zaman geçti.Artık yorulmuştum.Bitmiştim!Koşamıyordum.Onu takmamayı seçmedim ama peşinden koşamazdım...Yavaş yavaş başkalarının mutluluklarıyla avunmayı öğredim.Başkalarının hayatlarına girdim.Mutluluklarını uzaktan sessizce seyrettim.Onların mutluluklarından kendime sahte mutluluklar yarattım.Mutlu oldum.Başkaları mutluluklarını benimle paylaşıyordu,ben onların mutluluklarını alıp ruhuma işliyordum.Bazen mutluluk bile acı veriyordu.Çünkü benim değildi ki!Başkasının mutluluydu ruhumda ki.Gözlerim doluyordu.Keşke benim olsaydı!...

=Mendil=
Neden başladım ağlamaya?
Anladıysan.
Ver mendilin varsa yanında
Ver eminim vardır yanında
Bekle,dur
ya öl ya sev
ya sus ya doğruyu söyle
Nasıl başlasam utanmadan konuşmaya
gözyaşım var
sözlerim yok anlatmaya
ver mendilin varsa yanında
ver eminim vardır yanında
bekle,dur
ya öl ya sev
ya sus ya doğruyu söyle
ver mendilin varsa yanında
ver eminim vardır yanında
bekle dur ya öl ya sev
ya sus ya doğruyu söyle
gitme dur ya öl ya sev
ya sus...ya doğruyu söyle
neden başladım ağlamaya
anladıysan...