=İncinmek=

Defterimden bir sayfa daha kapandı ve bitti işte defterim. Hayır, sonsuza kadar bitti. Yeni bir deftere ne gerek. Yeterince verdiler ağzımın payını. Öğrendim ummamayı. Kimdim ki ben? Hiç... Hayaldi benim için. Etkisi geçici bir mutluluk hapıydı. Yan etkisi mutsuzluk olan. Ne kötü. Hayallerde yaşamaya alışkındım. Gerçekler yabancıydı hep. Üzülmedim demek isterdim. Belki de üzülmemişimdir. Kırılmadığımı söyleyemem. Yaptıklarımın cezası bu. Güzel bir hayaldi yine de. Ne kadar rezil etse de. Neyi tutsam elimde kalıyormuş. Doğru. Haklıydı. Ece, ne demişti o? 'Kadınları bu kadar sahiplenmişken erkeklere aşık olmak incinirsin' Doğru. İncindim. Hem de ne biçim. Krıklarımı yapıştırmaya çalışsamda olmuyor. Artık tutmuyor. Yüzümü silmek, ruhumu silmek keşke mümkün olsaydı. Olsaydı da kurtarsaydım kendimi. Ama değil ki. Fallara kaldı işimiz. Tanrı ne kadar kızsa da inanıyorum ben. Neye tutunsam elimde kaldı işte. Oysa ki doluydu ellerim. Kucak kucak ilgi, sevgi... Şimdiyse bomboş. Yine ben kaldım bana. Gitsinler diyorum. Cehennemin dibine kadar hemde. Giden gider diyorum, kalan sağlar benimdir. Bakıyorumda, hiç sağ kalmamış elimde. Hayallerim bile ölmüş. O hüzünlü şarkılarım kalmış başucumda. Ağlamam için... Kırık hayallerim toplanmış o krital kavanozda. Gözyaşlarımı örtmüşler üstlerine... Oyuncak bebeklerim kalmış bana. Sarılmalık... Uzakta ki dostlar kalmış... Bişey geldi oturdu boğazıma. Gözyaşlarımı tutamadım. Ellerimi kapattım yüzüme aktılar... Keşke bu kadar incinmeseydim... Ben istemedim ki. Ama alışkınım nasılsa incinmeye. Ahh yazık bana! Annem sen kendini ne sandın ki! Çok çıkmışım bulutlara, düştüm işte. Kalbim kırıldı düşerken. OLmuyor hayat! Keşke haklı olmasaydınız siz. Ya da keşke biraz daha hayal edebilseydim... Hayat böyle işte, aldırmaya gelmiyor....