=Kırmızı...Hiç olmadığı kadar kırmızı!=

Karanlığın kalbinde açtım gözlerimi...Heryer zifiri karanlık...Hiç bir şey görünmüyor.Ne bir iz,ne bir ruh ne bir ten!Karanlık sanki herşeyi içine almış...Yutmuş...Bir umutla küçük bi yaşam belirtisi için bakıyorum etrafa,yalnız olmamalıyım bu boşlukta...Nefes almakta zorlanmaya başlıyorum derken aniden ileride uzakta kırmızı birşey görüyorum.Çok parlak bir kırmızı ama oldukça küçük...Yakınlaşıyor...Geliyor...Üstüme üstüme bana doğru...Kendime bile iyiraf edemediğim belki de belli belirsiz hissetiğim bir korku beliriyor ruhumda.Gittikçe yaklaşıyor.Yaklaştıkça onu bişeylere benzetmeye başlıyorum.Tanrım! bunlar bu kırmızılık...
Bir çift dudaktan başka bişey değil!Kıpkırmız bir çift dudak...Sahip olma arzusu güçleniyor kanımda.Kıpkırmızı dudaklara sahip olmak istiyorum fakat benim daha bedenim bile yok ki!Varsa da bu kör karanlıkta göremiyorum.Hissetmekten başka bişey yapamıyorum.O yaklaştıkça giderek artan keskin bir acı hissediyorum damarlarımda...Yırtılıyorlar ve litrelerce kan boşalıyor damarlarımdan...Durmuyor...Korkuyorum....Yaklaşıyor...Sahip olmak...Kırmız dudaklar...İstemsizce ve ani bir şekilde bileğimi dudağıma bastırıyorum...Kan oluyor dudaklarım ve kıpkırmızı sahip oldum mu?Yaklaşmaya devam ediyor...Artık nefesimni hissedebilcek kadar yakın bana kırmızı dudaklar...Dudaklarıma uzanıyor ve bütün kanı içine çekiyor...Kırmızılığımı çalıyor!Kırmızı!...Çaldı...Dudaklarım...Yanıyor...Zaman yanıyor...Dudaklarım yanıyor...Nefes alamıyorum artık bitti.Nefes bitti.Ruhum mu çıkıp gitmekte yoksa benden.Dudaklar istiyor...Kırmızı...Hiç olmadığı kadar kırmızı olmak istiyor...Sanki sonsuz bir uykuya gider gibiyim.Dudaklarımı hissetmiyorum...........