Yalnızlık

O kadar garip ki hayat.Hüzünle Karışığım şimdi.Nereye Gidiyorsun diyor Cem.Geri geri terkediyorum sokakları,kalabalık gibi görünen ıssız aydınlıkları.Karanlıkla aldatıyorum ışığı ve umutlarımı.Biliyorum yalnızım artık.Gölgen var sadece dudaklarımda.Hissetmediğim hayalinin gölgesi...Sarılıp ağlamak istiyorum sana.Sonra küçük bir öpücük dudaklarına...Yalnızlığımdan çaldığım buruk bir öpücük...

Kolumu kaybetmiş gibiyim yokluğunda.Farketmemişim ilk başlarda giderken içimde açtığın yaranın derinliğini.İlk önce bir kaç damla gözyaşıydı o sözlerin getirdiği.Sonra umursamadım gitsin dedim.Sonra beni düşmanın yaptın.Hırpaladın,ne kadar da umutluydum yanıma geldiğinde biliyordum diyordum şaka yaptığını.Çok büyük bir şakaydı bu,kırıcı...Ama anladım ki şaka değildi,gerçekti.Şimdi anlıyorum bu kolumu kaybetmektende berbat,ben kolumla birlikte HAYAT DAMARIMI kaybettim.Artık dostum yok!Yol arkadaşım yok!Yapayalnızım bu yolda.Hala bazen görünce resimlerini ahh diyorum herşeyi bitiren sensin demiştin.Ama ben hiç birşeyi bitirmek istemedim.Sadece,sadece üzerime püsküttüğün soğuk rüzgarın nedenini öğrenmekti amacım.Keşke hiç yazmasaydım o lanet mektubu.Anılarımız aklıma geliyor,söylediklerin,.Yüzlerin geliyor gözümün önüne,gülüyor,kızıyor,ağlıyor,sarılıyor.Birlikte ağlamalarımız.Sırf sen ağladığın için ağlamıştım o cumartesi akşamı bir dershanenin sınıflarından birinin en arka sırasında o şarkıyla.Ağlama lütfen demiştim.Öyle içten ağlıyordun ki.Elini tuttum.Kokun geliyor burnuma sınıfı dolduran,nasılda severdim.Bir sabah yolda yürürken kokunu duyup etrafıma baktım ''Ceyda'' diye.Sanki o koku sadece sana aitmiş gibi...Saçlarımı boyadım ve sana göstermeyi öyle çok istiyorum ki...Arkandan kötü şeyler söyleyebilirdim,aynısını seninde yaşatıp hissetmeni isteyebilirdim.Ama istemedim,söylemedim.Çünkü seni hala çok seviyorum ve senin kötü olmanı istemiyorum...Dostun olarak görmeyip değer vermediğin dostun...