=Aslında Bir Konu Var!=

''Aslında bir konu var,
neden konuşamayız?
neden hep suskunsun?''
Evet konularımız var.Belki ortak belki ayrı...İçimizde gizlenen.Konuşamıyoruz çünkü hep korkuyoruz ya da unutuyoruz tam o anda.Kıvranıyoruz ama gelmiyor aklımıza.Suskunuz çünkü cümlenin sonunda buna değicek bişey bulamıyoruz...Mutluluk vericek belki de heyecan vericek bişey bulamıyoruz.Ya da belki de doğru insanı arıyoruz.Anlatabilmek için en doğrusunu!
''Ben güzelim kadınlar berbat!
Neden buna gülmezsin?
neden hep mutsuzsun?''
Ben berbatım,kadınşarsa güzel olamalıydı bana göre.Neden buna gülmediğimi bende bilmiyorum.Mutsuzluğum izin vermediğindendir belki de..Ben mutsuzum,bundan iyi bir sebeb olabilir mi mutsuzluğuma...
''Sorular sorunca dersin ki;
neden çocuksun,neden büyümezsin?
elimde cevabım yok!
olsa neye fayda,yüzün bana dönmez ki...''
Sorulardan kaçıyoruz çünkü cevaplarını bilmiyoruz bile... Çocuk olmak kötü müdür ya da büyümek? Bak bilmiyorsun işte cevabı! Cevaplarımız yok ellerimizde.Neden yüzün bana dönmüyor?Kendine sordun mu bunu... Çocuk olduğum için mi yoksa büyüdüğüm için mi?
''Ağzımda hep tadı var,
üzüm gibi paslı,bitince gitmez...''
Sabahları bi tat yayılır ya ağzınıza.Ağzınıza aldığınız her tadı zehirler..Tatlarını çalar... Neden gelir? Gider o! Ama uzun kalır...
''Hem yarası,hem dikeni var
batırır benide yaralar
acıtır sabahlarımı''
Sabahlar zarar verir.Gece sarılan yaraları kanatır.Ya da kendi yaralar sıcak hançeriyle...Nereden yaralarsa yaralasın-ki bu çoğunlukla beyindir.-kan hep ağzınıza gelir.Tükürünce gitmez üstelik!