''Senin şerefine Charlotte dinledim bugün.
Seni yeniden diriltmeye içtim.
Topraklarından arındırmayı kutladım
seni...
Yeniden hayatında olmayı
ve
Kendimi sana saklamayı sevişlerimi...''
G.O....
Gitti dedim. Diyebildim en sonunda. Ve tek vuruşla öldürdüm, acısız ilk başta. Bi'şey hissetmemek niyeydi? Garipti! Zaman geçti az da olsa, bir burukluk, zaman geçti daha az bir kaç damla yaş... Yavaşça kaydı zaman hıçkırıklar... Öldü, gömüldü, ruhun en kuytusuna.
''Everything I Cannot See'' Kitaplar öylece durdular rafta yan yana... Fısıltılar ve sözler... Gitmez. Dedi... Hala ordasındır... 'Bizim olan bizimdir, en sonunda döner gelir, gelmezse zaten hiç bizim olmamıştır' dedim. Hıçkırdım. Döndü. Bizim ki o.. Döndü.. Topraklarından arındırdım onu, hayat öpücüğünü verdim dudaklarına, dirilttim onu. Bahar geldi ruhuma. Geri döndü...
Sahi o ne zaman gitmişti!?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder