O değil de ne biliyim... yani. Bazen cümleler kurmak kolay olmuyor. Gerçekten bazen tek bir kelime doğduramıyor insan. Dğdurursa ne ala ama en kötüsü doğdurduğu kelimeleri sevmesine rağmen pişman olması ya da olmak zorunda kalması. Derdimi anlatıcak kimse kalmadı. Benim yüzümden. Peki ya şimdi ben? Yani, kim yol göstericek. Aslında yol göstericiye ihtiyacım yok. Tek ihtiyacım... Şşşşt... Dilini tut bazen... Becer bunu. Hala dans ediyor ya da ...yorum... işte. Danser Encore. Her ne kadar mutlulukculuğu iyi sürdürsemde arada, ara ara gün içinde... Farkındayım bir yanım eksik hep. Umursamamak en azından buna çalışmak, ötelemek doldurmuyor eksik yanımı. Ah neden... Gittiği gün öldüğüm gün... Peki şimdi ben yaşamıyor muyum yani gitti mi? Yoksa bu da şu kafa karışıklığı mı? Charlotte söylerken o bilindik kokulu şarkıyı çabalıyorum bende içimdekini kağıtla paylaşmaya. Çünkü artık kimse kapısın açmıyor bana. Haklılar aslında. O kelimeyi sakınıyorum dilimden. Yasak bi kelime ve imkansız... Ben çok özledim. Yetim kaldı cümlelerim nefessiz. Mutsuz kaldım.... Daha çok konuşur oldum kendimle. Daha çok düşünür oldum. Niye niye? Neye tutunsam yine elimde... Gözlerim yine dol... Dğum günü için son 21 gün... Geri dönmesi için belki de sonsuza dek... Hayır söylemem bunu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder