Uykusuzluk hiç bu kadar güzel gelmemişti. Ve hiç bu denli hissetmemiştim yalnızlığımı. Kendi kötülüğüm, kıskançlığım, anlamsızlıklarımla boğuşuyorum. Özlüyorum ve yarın hiç olmasın istiyorum. Etrafımdaki tüm bu gereksiz kalabalık neden var? Herşeyi zorlaştırmak için mi? Vicdan azaplarım ve beni kıstıranlar. Tüm sinirim bu yüzden, tüm huysuzluğum, suratsızlığım bu özlem, bu hiçlik yüzünden. Kırılmışlığım yeni değil. Bir şiir döküldü ruhumdan dün gece, ruhum dudaklarım ve parmaklarım... Tüm kelimelerse gözyaşlarım... Ne istediğimi bir bilsem... Yürüsem boylu boyunca yollarda, acele etmeden ama... Telaşa gerek yok. Bi yere gitmeden... Somurtmak istiyorum, sorulara çarpıyorum. 'neden gülmüyorsun?' Başımı alıp gidesim var. Gidecek yerim olmasada...
=Dostum Olur musun?=
Gözlerinde seni gördüm dün gece
onun...
Dudaklarında seni okudum.
Bi adam bi adamı öptü
Bi kadın bi kadına sarıldı
Bi adam bi kadını sevdi
Bi kadın bi adamı içinde sakladı
Sen...
Hangisisin?
Kırmadan, yıpratmadan
öyle istedi...
Ben seni gördüm çocuk
ruhunda onun.
Ben öldüm...
Dostum olur musun?
Henüz erken de olsa...
Sen anlarsın beni
Sen onun ruhusun çocuk...
02.44
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder