toplasam aklım… Birinden biri hep
seninle, görsem de görmesem de…
Sen…
Oralarda bir yerlerde, onunla ya da yapayalnız aslında… Aklında karmaşık şeyler
aklımın ermediği… Tenin, bedenin bir başkasıylaysa da aklın hep uzaklarda…
Bazen benim yanımda bazen Ukrayna’da.
Sen ki,
sadece kelimelerinle başucumda oturmaktasın, arada bir seyrek. Lanet…
Ve kadınlar, kadınlar, kadınlar
Tanıdığım, tanımadığım ölesiye gerçeklikle kıskandığım,
aklının önemsiz bir köşesinde bazı bazı beden tatminlerin… Uğraşların.
Sen ki,
sadece cümlelerinle, ettiğin laflarla yıkıyorsun kadınları, geliyorsun
rüyalarıma lütfettiğinde…
Seni gördüğümde hep
seslenme arzusu… Çok özlüyorum seni. Yetiremiyorum, yetmiyor hiçbir cümlen,
nefesin. Doyamıyorum işte. Telefonun yine iptal…
Oysaki ben sesini
duymak hatta bazen telefonda saatlerce susmak isterdim.
Sabah, öğle, akşam
sık ya da seyrek… Senden mesaj görmek için tüm kanımı verebilirdim. Bazen hatta hiç beklemezken aniden telefonum
çalabilir, sen arıyor olabilirdin. İşte o an kalbim yerinden çıkardı,
midemdeyse binlerce kelebek. Dolu dolu doyumsuzca sen! Tek dileğim bu!
Söylemek isteyip de
söyleyemediklerimle dolu tüm bu defter, feryat figan… Dilimde masum yalanlar
sana dair…
Ve işte yine bahar…
Her içime çektiğim güneşli, sıcak bahar havasında sen, sen, sen…
Üç yıl
önceki gibi.
‘’Sanırım… Sana… Aşığım…’’ dediğim gün gibi… Dün gibi…
Yeniden söylemeye
dilim varmasa da, mecalim kalmasa da, sen bil… Anla, gör…
Ben hala… İşte hepsi bu… Sadece özledim…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder